Benim Hikayem

Annem, Sema Kızılkaya Sever 1991 yılında benim adımı taşıyan anaokulunu Çiftehavuzlar’da açtığında ben henüz 4 yaşındaydım, hayal meyal hatırlıyorum. Bundan önce ki yıl babamın işi dolayısıyla Viyana’da yaşamıştık ve benim ilk anaokulu hayatım orada başlamıştı. Bir gün anaokulunda öğretmenlerim beni parkta unuttuklarında annemin kaderi değişti. O günlerde bizde olan anneannem beni okuldan almaya geliyor, o an öğretmenler beni 2 cadde ötede ki parkta unuttuklarını fark edip gelip beni alıyorlar. Sonrasında tahmin edersiniz ki günlerce annemin yüzüne bakamıyorlar ve hep ona karşı mahcuplar, kendilerini affettirmek için annem ile okul müdürü dost oluyor ve anneme gönüllü anaokullarında çalışma imkanı sağlıyor.

Annem İstanbul’a dönüp okul açtığında ve hep sonrasında bile annemi uzaktan bazen de İstanbul’a gelerek destekliyor. Bende yıllarca tatillerde evlerine misafir olup anaokulunda öğrendiğim Almancayı unutmamaya çalışıyorum. İşte bizim hikayemiz böyle başladı sonra 16 sene annemim işlettiği anaokulu, o arada ben öğrenci olarak buraya geldim, sonra annemin benim hasretime dayanamayıp gelmesi sonrasında devletin anaokulunda yardımcı öğretmen olarak çalışması gibi imkanlar ile annem farklı ülke yaklaşımları ile ufkunu geliştirdi, çok cesaretli ve çalışkan olma özelliği bir araya gelince de bugünlere gelmiş oldu. İstanbul’a döndüğünde önce uluslararası bir anaokulunda yöneticilik yaptı, derken ayrılıp önce Keystone uluslararası okulu sonra Kilittaşı okullarını açtı.

Babamın ise en önemli özelliği eğitim meraklısı olup, ileriyi gören bir kişilik olması. Henüz yıl 2000 hiç kimse benim yaşımda Homestay olarak o yaşta Türkiye’den Canada’ya gelmemiş, en azından benim bildiğim. Ben buraya geldiğimde hiç İngilizce bilmiyordum. Annem beni 3 ay sonra ziyarete geldiğinde konuşma hızıma inanamamıştı. Burada liseyi bitirdim, arkasından cegep 1.5 yıl sonra üniversite eğitimimi İsviçre’de almaya karar verdim. Bu benim için çok farklı bir tecrübeydi. 13 yaşından 18 yaşına kadar Kuzey Amerika arkasından Avrupa. Ben küçükken babamın işi dolayısıyla çok fazla Avrupa’da bulundum ama Canada’da yaşadıktan sonra tekrar Avrupa ülkelerine bakışım çok farklıydı. Avrupa tutucu ve milliyetçi ama Canada’da eğer kapasiteniz biraz varsa 1. sınıf vatandaş olarak kendinizi rahatça kabul ettirebiliyorsunuz.

İsviçre’de hem okudum hem staj yaptım çok iyi parada kazandım. Son yıl, Shangai de hem staj hem okul derken, ruhumun Avrupa’ya değil Canada’ya ait olduğunu bir kez daha hissederek Montreal’ e geri döndüm. 4 yıl profesyonel hayat, Scotia Bank arkasından Mcgill MBA programı, bu program içinde İsrail ve Japonya’da değişim programı ve bir start-up firmasında çalışma deneyimi derken, annem işleri İstanbul’da büyüttü, ve bir gün bana ‘’yardıma gel’’ dedi. Babam mühendis, annem bildim bileli eğitimci, aslında üniversite de reklam okudu ama o okul öncesi eğitimcisi tarafı hayatı oldu, o benim için reklamcı falan değil o tam bir eğitimci ve benim hayallerime çok uzak olan bir işi vardı. Ben babam gibi inşaat işleri, otel, alışveriş merkezi işletmeciliği gibi kendimi çok daha babamın işlerine yakın hissediyorum. Hatta o aralar Montreal’de nasıl otel işine başlayabilirim diye araştırmalar yapıyordum. Ama annemin bana ihtiyacı vardı ve ona ‘’gelir sana kurumsallaşma konusunda yardım eder başka bir şeye karışmam‘’ dedim.

Ve yıllar sonra ilk kez İstanbul’a yaşamak için döndüğüm günler, annem beni mutlu etmek için her türlü koşulu hazırlamıştı. Ama sabah 7 akşam 9’a kadar deli gibi çalışıyor ve iş hiç bir şekilde bitmiyordu, sosyal hayat yok, trafik korkunç ve ben bu arada okulun her şeyi ile ilgilenmeye başlamışım. Kendimi bu halde bulduğum bir gün aslında bu işi ne çok sevdiğimi, tüm hayatım boyunca bu işi yapabileceğim sözleri ağzımdan döküldüğünde annem şaşırmış yüzüme bakarken son olarak da ama burada değil Canada okul açıp orada çalışmak istiyorum dedim. Ve yaklaşık 5 ay sonra Toronto’da Keystone uluslararası okulumuz açıldı.

İşimi çok seviyor ve özveri ile çalışıyorum. Bu işi sevmemin en büyük nedeni hiç bir gün bir başka günün aynısı değil. Bir başka neden ise benim burada ki Lise deneyimimi okulumuzda ki öğrenciler ile birebir paylaşıyor olabilmem. Onları neler zorlayacağını, nelerin mutlu edeceğini biliyor ve onların gelecek hayallerine kavuşabilmeleri için destek veriyorum.

Sonuç olarak kendimi bildim bileli bizim evde okul, aile, çocuk ve eğitim konuşulurdu, şimdi aynı konular benimde önceliklerim. İş anlayışım hiç değişmedi aynı İstanbul’da olduğum kadar yoğun çalışıyorum, sanırım bu ailemden gelen genetik bir özellik çalışmayı ve üretmeyi seven anne ve babanın çocuğu olmak böyle bir şey sanırım

Ben babamın öngörüsü sayesinde 13 yaşında okumak için geldiğim bu ülkede Canada vatandaşı oldum. Babamın cesaretine ve annemin desteğine her zaman teşekkür ettim ve ediyorum.

Ben bunu 2000 yılında sadece 13 yaşındayken yaptıysam, yıl 2018 bilgi ve teknoloji çağında sizin çocuklarınız bunu çok daha kolay yapar.

Doa Demirsu,
Keystone International High School Genel Koordinatörü
keystoneschools.ca